Rok w oczach włosomaniaczki

Posty z okazji rocznicy założenia bloga stały się już tradycją. A z tradycjami się nie polemizuje, tylko się ich przestrzega. Również i mojej stronie, już jakiś czas temu, stuknął roczek. Wygląda na to, że czas najwyższy na świętowanie. Może nie będę zanudzać Was statystykami, ani opowieściami o tym, co robiłam przez ten rok. Geneza bloga prawdopodobnie również nie byłaby zbyt ciekawa, ale przeczytajcie ten okazjonalny tekst, wydaje mi się, że powinien być odpowiedni {chociaż nie twierdzę, że ciekawy}.

 

 

Rok widziany oczyma prawie prostowłosej, wysokoporowatej włosomaniaczki

Wiosna: Czasem pada śnieg, czasem mży, czasem leje jak z cebra. Zimno, mokro i nawet widok budzącej się do życia przyrody nie rekompensuje świadomości wyglądu włosia na głowie. Bo pod wpływem wilgoci zaraz po wyjściu z domu włosy puszą się i wywijają, matowieją i przyklapują u nasady. Chyba trzeba zrezygnować z protein i humektantów i postawić na emolienty. No i noszenie czapki na głowie przyspiesza przetłuszczanie się skóry.

 

Lato: Piękna pogoda, słońce praży, żar leje się z nieba. Wysoka temperatura powoduje otwarcie się łusek, włosy puszą się i stają się matowe. A jeżeli postanowimy ochłodzić się nad wodą to jeszcze wywiną się i przyklapną u nasady. Najwyraźniej proteiny i humektanty są nieodpowiednimi składnikami na tą porę roku i trzeba postawić na emolienty. No i przez te upały skóra szybciej się przetłuszcza.

 

Jesień: Z drzew lecą złote liście, ale co to... znowu mgła?! Przecież zanim dojdę do pociągu, włosy spuszą się i zmatowieją, powywijają i przyklapną u nasady. Niby mogłabym założyć kaptur, ale wtedy szybciej się przetłuszczą. Może emolienty dadzą radę?

 

Zima: Kaloryfery grzeją na całego. Na dworze trzyma mróz, czyli w powietrzu wilgoci brak. Więc, do licha, jakim cudem zaraz po wejściu do budynku włosy stają się spuszone, przyklapnięte, powywijane i matowe? I nawet z emolienty mają gdzieś.

 

Mniej więcej tyle moje włosy robią sobie z wszelakich dobrych rad i teorii wyczytanych w Internecie i pieczołowicie wcielanych w życie przez cały rok. Co prawda są już bliższe niż dalsze ideału, to muszę im przyznać. Są takie, dopóki nie wyjdę z domu.

 

O mojej skórze może pisać nie będę, to jest temat na osobną książkę.

 

Ale teraz, po roku, przynajmniej wiem, o czym jest i będzie mój blog {szybko na to wpadłam, nie ma co}. Będę na nim dokumentowała moją drogę do ideału - do posiadania perfekcyjnych, długich i gęstych włosów i idealnej skóry - bez trądziku i pozostałości po nim. No i próby zachowania tego idealnego stanu przez jak najdłuższy czas. Podobno mamy dożyć setki, trzeba będzie jakoś się trzymać.

 

postscriptum: Za chwilę na blogowym facebooku będzie można zobaczyć jedyne zachowane zdjęcie, przedstawiające poprzedni wygląd bloga ;)
postscriptum2: Za nieco dłuższą chwilę, bo jak zawsze - problemy z facebookiem.