Zabalsamowana za życia

Godzina? 00.30. Siedzę na łóżku, właśnie wyłączyłam komputer, ale obok leży odblokowany telefon, a ja w przerwie czytam jeden z blogów. A właśnie, w przerwie czego? 

Rzęsy i brwi - olejek rycynowy nałożony. Niechże da jakiś bardziej wymierny efekt, bo chcę o nim napisać na blogu. Od tygodnia sucha skóra na nogach. A tak, zabalsamowałam całe ciało i czekam na wchłonięcie. Dlatego nie mam na sobie pidżamy. 

 

Jeszcze tylko stopy i dłonie, bo tu skóra łuszczy mi się zawsze, pomadka, bo tłuszcz na ustach trawię tylko wtedy, kiedy śpię i olejek na paznokcie, bo kiedyś trzeba go zużyć. Ale to jeszcze nie teraz, bo utłuszczę ekran. Najpierw niech balsam się wchłonie. I żeby tylko nie dotknąć twarzy, bo czysta, a maść już dawno nałożona. A może by tak jeszcze naolejować włosy?

 

I wtedy usłyszałam, że ktoś z domowników wybrał się na nocną przechadzkę. Wyobraziłam sobie mnie, na łóżku, obstawioną tym wszystkim, czym mam się posmarować, czy raczej - co usilnie chcę zużyć, bo w kolejce czeka fajniejsze, z wchłaniającym się balsamem i laptopem. Niezły widok.

Nikt nie wszedł.

Nie zawsze mam takie odjazdy, choć czasem mi się zdarza. Byłoby pewnie częściej, ale zazwyczaj mi się nie chce. Chyba domyślacie się, dlaczego.

I tak sobie myślę. My, blogerki doradzamy wszystkim {i obiecujemy sobie} dokładną pielęgnację cery - demakijaż i inne fanaberie {dla mnie - nieprzykre obowiązki}, odpowiedni sposób mycia, olejowanie i odżywianie włosów, dbanie o paznokcie, dłonie, stopy, peelingowanie i balsamowanie całego ciała. O myciu ciała nie wspominam, to wszyscy uznajemy za oczywistość. Każda z nas jeszcze się depiluje {mam nadzieję}. Używamy dezodorantów. Regulujemy brwi. Większość robi sobie makijaż, piłuje i maluje paznokcie. Czasem staje się to nawet formą sztuki.

 

Dorzućmy jeszcze zdrową, zbilansowaną dietę i sport.

 

Kompletowanie outfitu i zakupy ubraniowe.

 

Samorozwój i ukulturalnianie się. Do obejrzenia pięć nowych filmów, do przesłuchania trzy nowe płyty, do kupienia bilety na dwa koncerty, do sprzedania na jeden {ktoś chce karnet na Openera, o stówkę taniej? na serio mówię}, do przejrzenia Digital Camera i Focus, może jeszcze jakaś gazeta z wiadomościami, trzeba być na bieżąco. Cała półka książek czeka w kolejce do przeczytania. Mile widziana umiejętność tańczenia, śpiewania, grania na instrumencie. A tak, zdjęcia trzeba zrobić.

 

Zauważyłyście? Można tym zapełnić cały dzień, ale czegoś brakuje.

"Prawdziwego życia"?

 

Gdyby ktoś powiedział, że to powyższe oraz nauka języków sto lat temu było praktycznie jedynymi obowiązkami kobiet, to byś się zaśmiała. Jedynymi obowiązkami, jeżeli je było na to stać, ale reszta kobiet była taka jakaś mniej kobieca. A dla nas, aktualnie to oczywistość. Błahostka, bo co to jest posmarować buźkę kremem. No kurczę, zsumuj to wszystko! Okazuje się, że nawet "leżenie i pachnienie" wcale nie jest takie proste.

 

A jednak jakimś cudem wielu udaje się "być kobietą" i "żyć" i to jeszcze z uśmiechem na ustach.

 

Zastanawiałam się, czy definiować to nieco niefortunne "prawdziwe życie", ale postanowiłam tego nie robić. Bo wyszedłby mi feministyczny manifest. A ja tylko wymyśliłam temat i pierwszy akapit. I pomyślałam: "zacznę pisać, zobaczymy, co wyjdzie". Coś dziwnego wyszło. Ale myślę sobie, że Wam się spodoba. Już drugi raz tak zrobiłam, chyba zaczynam tę zabawę lubić.

Poprzedni tekst był {o opryszczce}.